KAHVE

Biri bana "sonra da kahve içeriz" dediğinde sanki dertlerimden biri azalır. 

Okuduğum romandaki kahraman kahve içerse ben kokusunu alırım. 

Yeni yeni tanıdığım bir arkadaşım "aaa ben kahve içmiyorum, kafein alerjim var" deyince ondan biraz soğurum. Sonra aynı arkadaşım "madem sert kahve içiyorsun o zaman sana evdeki iki büyük kahve çekirdeği paketini (Etiyopya) getireyim" dediğinde onu yine sıcak bulurum. 

Hele bir de bir sonraki buluşmamızda unutmayıp kave çekirdeklerini kucağıma bırakınca onu çok çok severim. 

Abim, artık akşam 6'dan sonra kahve içmeyeceğini söyleyince çok korkarım; sonra sabah kahvesini içtiği halde "bu kahve beni kesmedi şöyle koyu koyu bir tane daha yapalım" dediği zaman çok rahatlarım.

 

Bir başka arkadaşım, "geçen hafta içtiğimiz kahve çok güzeldi, yine ondan içelim" deyince dünyalar benim olur. 

Nazan Öncel'in İbrahim Tatlıses'e verdiği "Tamam Aşkım"  şarkısında "kahveni yudumlarken" sözlerini duyunca mutlu olurum; şarkıyı gizlice Ipod'uma indiririm. 

Bana ilk filtre kahvemi içiren kuzinlerimi çok severim. 

Kıbrıs'ta içilen sayısız ve teklifsiz kahveciklerin hatırasını hiç unutmam. 

Osman Müftüoğlu, kahvenin insülin salgısını arttırdığını ve bu yüzden çabuk acıktırdığını yazınca üzülürüm; kanser araştırmacıları "kahve müthiş bir antioksidandır" dediklerinde memnun olurum. 

Mitinge kahvesini içmeden gitmeyen miting arkadaşı, tam bana göredir. 

Starbucks'da babamla kahve paylaşmaya bayılırım. Kahve kokusu evi tutunca söylenen anneme kızarım ama annem "Türk kahvesi yapayım bir de fal bakayım" dediğinde çok çok sevinirim.

 

Hayatımın en güzel kahvelerini Viyana'da içtiğimi hep söylerim. 

Bana uzun uzun fal bakan arkadaşımı, kahvesini sade değil de orta şekerli sevdiği, Starbucks'ta da sütlü Misto içitiği halde çok severim. 

Süpermarkette bana "baklayı fasulye pişirir gibi mi pişiriyorsunuz" diye soran kadına mahçup mahçup bakarım, cevap veremem. Amaaaa çok iyi kahve yaparım.

Kahve makinasını temizlemeyi hiç sevmem.