Eskilerden en sevdiğim hikayelerden bir tanesi Öztürk Serengil'in alamet-i farikası olan "yeşşe", "şepke" sözlerinin ilk sahibinin Mücap Ofluoğlu olmasıdır. Tiyatroculuğunun yanı sıra para kazanmak için seslendirme de yapan Ofluoğlu, 60lı yıllardaki Yeşilçam bolluğunda günde bilmemkaç filme konuşmaktan bir gün yorgun düşüp asabı feci bozulunca olanlar olmuş. Kötü adam Öztürk'ü seslendirirken can sıkıntısından bütün a'ları e yapıp etrafındakileri gülme krizine sokarken Öztürk Serengil'e koskoca bir kariyer yaratmış.
Bayıldığım diğer bir hikaye de, şükür ki Türkiye'ye nasip olmuş dahi ikili Sadettin Kaynak ve Vecdi Bingöl'ün Türk Sanat Müziği'nin en güzide örneklerini nasıl su içer, nefes alır gibi zorlamadan, zorlanmadan, zahmetsiz verdikleri. Yine Yeşilçam...Bu sefer müzikal Mısır filmleri istilası var. Konuşmaların üzerine dublaj sorun değil de şarkı söylenen sahneler için baştan şarkı yazılması gerekir. Üstelik Mısırlı oyuncuların ağzını açıp kapamalarına uygun. Bunun üzerine Kaynak ve Bingöl alırlar ellerine metronomu, kalemi... Saya saya, uydura uydura nefis şarkılar yazarlar. Müzeyyen Senar'ın ünlenmesine büyük katkı yapan meşhur Enginde Yavaş Yavaş böylesi bir mesainin ürünü mesela.
Ben bu hikayeleri, görünenin arkasındaki o görünmeyen ama çözüm bulan, olayların akışını değiştirebilen zeki insanları sevdiğim için seviyorum.
